Η δύναμη της σκέψης απέναντι στο μαχαίρι

Νοέμβριος 1997, Λονδίνο. Νύχτα, περίπου 1πμ. Κρύο, τί άλλο; Η μέρα ιδιαίτερα κουραστική, με μάθημα στο Πανεπιστήμιο, τον καφέ -των δύο ωρών μετά την τελευταία σταγόνα- στη φοιτητική λέσχη και μετά μια πολύωρη επίσκεψη σε σπίτι φίλων. Συνηθισμένα πράγματα. Δεν προμηνύουν τί θα ακολουθήσει. Μη φοβάσαι, θα είμαι περιληπτικός γιατί αυτό δεν είναι site για ιστορίες.

Το νυχτερινό λεωφορείο σταματάει κάτω από το σπίτι μου έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν υπάρχει ο φόβος της νύχτας, που είναι δεδομένος στα προάστια του Λονδίνου. Ακόμα και αν με πάρει ο ύπνος, σκέφτομαι, θα ξυπνήσω απότομα στην κατηφόρα πριν τη στάση του λεωφορείου. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι όμως η πρώτη φορά για κάτι άλλο: Το λεωφορείο κάνει παράκαμψη, δεν πηγαίνει ποτέ από την κατηφόρα, αλλά πραγματοποιεί έναν μεγάλο κύκλο. Ο οδηγός του, με εμένα μοναδικό επιβάτη (τουλάχιστον στο κάτω μέρος που θυμάμαι), μου μιλάει δυνατά για να ρωτήσει πού θέλω να κατέβω. «Blackheath Hill», του απαντάω. «Το περάσαμε φίλε, έκανα παράκαμψη. Θα σε κατεβάσω στην επόμενη στάση και περπάτα προς τα πάνω περίπου 1 μίλι». Ωχ…

Κατεβαίνω και ξεκινάω την επιστροφή σε έναν κεντρικό μεν δρόμο, αλλά κλειστό λόγω έργων. Στην τσάντα που έχω στους ώμους εκτός από βιβλία έχω και περίπου 500 λίρες, λεφτά για δύο ενοίκια και κάτι λογαριασμούς. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου όταν, περνώντας κάτω από μία γέφυρα, βλέπω με το δεξί μάτι κάποιον κακοντυμένο νεαρό (γύρω στα 25) να γνέφει στον φίλο του από την άλλη μεριά του δρόμου να με ακολουθήσουν. Οι στιγμές μοιάζουν αιώνες. Χρειάζομαι καθαρό μυαλό, το ξέρω. Πρέπει να σκεφτώ κάτι. Πρέπει να σκεφτώ κάτι τώρα γιατί… «ωχ, ο δεξιά μου κρατάει κάτι στο χέρι του και το κρύβει μέσα στο μανίκι». Να τρέξω; Πώς; Σίγουρα τους «έχω» έτσι όπως τους «κόβω», αλλά με τόσα σύρματα, μπάζα στο δρόμο και με τέτοιο σκοτάδι επιβαρύνω την κατάστασή μου στην περίπτωση που πέσω και με πιάσουν. Να παλέψω; Δεν το «έχω» εγώ, ποτέ δεν το είχα.

Πείτε το θεία φώτιση, πείτε το όπως θέλετε, όταν οι δύο τύποι με πλησιάζουν στο 1 μέτρο περίπου, γυρίζω προς τον «αρχηγό» και με σταθερή, αλλά κουρασμένη φωνή -σαν να έχω περπατήσει 20 χιλιόμετρα- του λέω: «Do you have any change?» («έχεις καθόλου ψιλά;»). Κοκκαλώνει (ο άλλος είναι απλώς ο βοηθός). Σκέφτεται λίγο πριν το… «What???». Look, απαντάω, είχα μόνο μία λίρα και το λεωφορείο με κατέβασε μακριά και πηγαίνω στο τάδε μέρος (10 μίλια, όχι 1 μακριά). Με βρίζει με λέξεις που δε μαθαίνουμε στη σχολή, αλλά στο γήπεδο και με ένα αγανακτισμένο, μακρόσυρτο «fuck off» είναι σαν να μου λέει να σηκωθώ να φύγω. Ζητάνε λεφτά από τον κλέφτη; Αυτόν που θα μπορούσε να με χτυπήσει για λίγα χρήματα; Το αν έτρεξα μετά από τα έργα είναι περιττό να το αναφέρω, αλλά τουλάχιστον είμαι σώος, αβλαβής και με ένα μάθημα ζωής.

Ποια είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από την ιστορία που έζησα και πώς με μοναδικό όπλο το μυαλό μπορείς να κερδίσεις οποιοδήποτε «μαχαίρι» έχεις να αντιμετωπίσεις;

  1. Αναγνώρισε τον πραγματικό κίνδυνο. Μπορεί ο συνεργός να ήταν πιο τρελός, πιο επικίνδυνος, αλλά προσπάθησα να του δείξω πως τον υποτιμάω μιλώντας μόνο στον «αρχηγό». Παράλληλα, ο «αρχηγός» σίγουρα ένιωσε πιο σπουδαίος από τον φίλο του και… μαλάκωσε ή έστω αποσυντονίστηκε για λίγο.
  2. Χρησιμοποίησε τη δύναμη της σκέψης, του μυαλού. Είναι πιο ισχυρή από τις περισσότερες μορφές βίας. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχα φύγει με μαυρισμένα μάτια και σπασμένα πλευρά από το σημείο της «μάχης».
  3. Ανέβα ή κατέβα στο επίπεδο της απειλής. Κάνε τον «κίνδυνο» να νιώσει όμοιός σου. Δεν είναι ότι υποχωρείς εσύ, είναι ότι κυρίως «ψηλώνει» εκείνος.
  4. Χρησιμοποίησε αντίστροφη ψυχολογία. Σίγουρα αυτό που άκουσαν οι δύο τύποι ήταν το τελευταίο που περίμεναν. Δε λέω ότι πιάνει πάντα, αλλά σε δύσκολες καταστάσεις μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο.
  5. Ζήσε στο 100% τη στιγμή. Βάλε σε λειτουργία τις 2-3 από τις 20 αισθήσεις σου (ναι 20, όχι 5). Αν δεν ακούς (ησυχία) αφουγκράσου, αν δε βλέπεις (σκοτάδι) μισόκλεισε τα μάτια σου και προσπάθησε. Αν δεν μπορείς να αγγίξεις, προσπάθησε να νιώσεις. Σκέψου ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε μόνο αν δώσεις ολόκληρο τον εαυτό σου.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον κόσμο των επιχειρήσεων και των προσωπικών σχέσεων. Πραγματικά ελπίζω να μη βρεθείτε κυριολεχτικά σε ανάλογες καταστάσεις και τα συμπεράσματα να σας φανούν πιο ενδιαφέροντα από την εμπειρία που έζησα.