Επιτυχία: Αγώνας ταχύτητας ή αντοχής;

Είναι ένα ερώτημα με πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Εάν ρωτούσαμε δρομείς, αθλητές σε αγώνες ταχύτητας και αντοχής, η απάντηση σίγουρα θα είχε μία υποκειμενικότητα αφού ο καθένας θα απαντούσε σύμφωνα με το άθλημά του και την αγάπη του γι’ αυτό. Όμως ας μην κάνουμε υποθέσεις. Οι αθλητές άλλωστε έχουν μάθει με επιμονή και υπομονή να κυνηγούν στόχους.

Ας επανέλθουμε στο ερώτημα. Για να βάλουμε τη σκέψη μας σε τάξη. Το θέμα μας είναι η… επιτυχία.

Ακόμη και ο δρομέας που θέλει να επιτύχει υψηλές επιδόσεις στους δρόμους ταχύτητας, για να φτάσει τους επιθυμητούς χρόνους, προπονείται πολύωρα και καθημερινά επί πάρα πολλά έτη! Αν αυτό δεν είναι «αντοχή», τότε ποιο είναι; Ακόμη και ο δρομέας ταχύτητας λοιπόν, περνάει μέσα από ένα «δρόμο αντοχής».

Σίγουρα σε πολλές στιγμές της ζωής μας χρειάζεται να τρέξουμε πολύ γρήγορα, να αρπάξουμε μία ευκαιρία, να εκμεταλλευτούμε τις συνθήκες, να βγούμε μπροστά, να μην καθυστερήσουμε.

Ζούμε αναμφίβολα σε μία εποχή ταχύτητας. Ταχύτητα στην πληροφόρηση, ταχύτητα στις μετακινήσεις, ταχύτητα σε τόσα άλλα πράγματα. Εκεί κάπου αρχίζουμε και μπερδευόμαστε και πολλές φορές απογοητευόμαστε. Κυριαρχεί μία αντίληψη του «γρήγορα» και «εύκολα». Μα ποιος μεγάλος στόχος μπορεί να πιάνεται γρήγορα και εύκολα; Όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο ή έχει άγνοια στόχων – επιτυχιών ή κάτι άλλο προσδοκά.

Συνδέοντας τους στόχους μας με το «γρήγορα και εύκολα», (που παρεμπιπτόντως δεν είναι και τόσο έξω από την βέλτιστη λύση της ανθρώπινης φύσης μας), η απογοήτευση είναι πολύ κοντά και συχνή. Υπάρχει η κακή συνήθεια να κάνουμε focus στο τελικό αποτέλεσμα και καθόλου στη διαδικασία. Να χειροκροτούμε τη νίκη, αλλά να μη μαθαίνουμε από την ήττα. Να δοξάζουμε το νικητή, αλλά να μην ψάχνουμε να μάθουμε πως έφτασε στη νίκη, πόσο καιρό του πήρε, ποια ήταν τα βήματά του.

Σε ένα από τα βιβλία του, ο δημοφιλής πια και στην Ελλάδα Robin Sharma, αναφέρει ότι «10.000 ώρες εστιασμένης προσπάθειας και προσωπικής άσκησης μας κάνουν εξαιρετικούς σε αυτό που στοχεύουμε».

Σε πολλά μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, που αρκετοί επενδύουν όνειρα και φιλοδοξίες, ευθαρσώς αναφέρεται ότι η «εκταμίευση» του πτυχίου έρχεται σε έναν άξονα 20ετίας.Όλα αυτά φυσικά δεν είναι αποθαρρυντικά. Είναι η πραγματικότητα. Ειδικά στις γενιές που έρχονται καλούμαστε να λέμε αλήθειες: Κάνοντας κάτι να φαίνεται γρήγορο μπορεί να μοιάζει ελκυστικό, αλλά… τσάμπα φαγητό συναντάς μόνο στις ποντικοπαγίδες. Η σύγχυση δυστυχώς έρχεται όταν νομίζουμε ότι η επιτυχία είναι εύκολη και γρήγορη.

Οι μεγάλες επιτυχίες στη ζωή είναι ανάβαση προς το «Έβερεστ». Όλη μας η ζωή είναι δρόμος αντοχής, προετοιμασίας, συνεργασίας, «τεσταρίσματος» πολλών πτώσεων και απογοητεύσεων. Ο δρόμος μπορεί να είναι άλλοτε ανηφορικός, άλλοτε ίσιος, άλλοτε κατηφορικός… Σημασία έχει να μη σταματάμε και να συνεχίζουμε προς την κατάκτηση των ονείρων μας.

Κλείνοντας μοιράζομαι την απάντηση του Steve Jobs από τη βιογραφία του στην ερώτηση για το πόσο γρήγορη ήταν η επιτυχία της Apple.

«Aν προσέξεις καλύτερα θα δεις ότι οι περισσότερες γρήγορες επιτυχίες χρειάστηκαν πολύ χρόνο».