Παρατηρώ –ομολογώ- άναυδος συζητήσεις επί συζητήσεων, κυρίως στα social media, με απίστευτους, υβριστικούς χαρακτηρισμούς για την επιλογή ψήφου του καθενός. Έχω διαπιστώσει λοιπόν ότι υπάρχουν οι «αναρχοάπλυτοι», τα «ζώα», οι «ψεκασμένοι», οι «απολιτίκ», οι «λάτρεις του trekking» (με σακίδιο), οι «φασίστες», οι «συνένοχοι των κλεφτών», όπως και άλλα πιο συνηθισμένα, οι γελοίοι, οι ηλίθιοι, οι βλάκες, οι μαμάκες κ.ά. Η λίστα είναι μεγάλη γιατί οι ψηφοφόροι κάθε κόμματος έχουν τουλάχιστον 5-6 χαρακτηρισμούς. Είναι και πολλοί βλέπεις…
Αν λοιπόν δε βρίσκεσαι στην κατηγορία κάποιου που μετάνιωσε για την ψήφο του αφού την έριξε στην κάλπη, τότε μην ανησυχείς. Μην ανησυχείς γιατί πολύ απλά… ΨΗΦΙΣΕΣ ΣΩΣΤΑ! Ναι, ό,τι κι αν ψήφισες, με όποιο κριτήριο κι αν το έκανες, αυτό ήταν που θεώρησες καλύτερο την ώρα που ψήφιζες. Είτε επηρεάστηκες από τα mainstream media, είτε βλέποντας τον κάποτε αξιοπρεπή γείτονά σου να ψάχνει στα σκουπίδια, είτε, είτε, είτε… Αν εξάλλου δε θεωρούσες την ψήφο σου την καλύτερη επιλογή, τότε θα είχε ψηφίσει κάτι άλλο. Ή δε θα ψήφιζες καθόλου.
Δες το και διαφορετικά αν θέλεις. Αν υπήρχε το τέλειο στην πολιτική σκηνή, τότε το πρώτο κόμμα θα έπαιρνε πάνω από 80% (θα υπήρχαν όπως πάντα και οι αντιδραστικοί) και η αποχή θα ήταν μηδενική.
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από υποθέσεις και από «πρέπει». Για να απαντήσω σε αυτό που ήδη σκέφτεσαι («ακόμα και προς την Χ.Α. ήταν σωστή η ψήφος;»), δε θα διαφοροποιήσω την απάντησή μου. Αν κάποιος πιστεύει ότι η Χ.Α. θα του λύσει τα προβλήματά του, αν φοβάται λόγω ξενοφοβίας και η συγκεκριμένη οργάνωση του δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας, τότε πρέπει να σεβαστείς την άποψή του. Αν δε φρόντισε να κοιτάξει έστω λίγο πίσω στην ιστορία, αυτό τον κάνει ανιστόρητο, αλλά δεν «ακυρώνει» τη λογική της ψήφου του.
Το φαινόμενο των ύβρεων έχει αμβλυνθεί λόγω του «χειμάρρου» που προκαλούν τα social media. Οι έντονοι χαρακτηρισμοί πολλαπλασιάζονται και δημιουργούν άσχημες εντυπώσεις, αλλά το χειρότερο, αντιπαραθέσεις μεταξύ φίλων. Προσπαθώ να μη συμμετέχω σε τέτοιου είδους σχόλια. Θα πω τις απόψεις μου σε μια παρέα, σε λίγους φίλους, αλλά γιατί να μπλέξω σε έναν ανούσιο διάλογο που μπορεί να πεταχτεί οποιοσδήποτε… άκυρος που τον είδα τελευταία φορά στην 6η δημοτικού (παρεμπιπτόντως δεν έχω πολλούς τέτοιους, χρησιμοποιών πιο… κλειστά τα Social Media); Γιατί να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον που μιλάει αποκλειστικά βάσει συμφέροντος, ενώ εγώ δεν έχω κανένα απολύτως; Πιάνω τον εαυτό μου να γράφει κάτι και να το σβήνει, σεβόμενος την άποψη του καθενός. Μα για να το γράφει, σημαίνει πως το πιστεύει, άρα δεν μπορώ να του αλλάξω άποψη. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της ψήφου.
Μη νομίσετε πως έγραφα και έσβηνα σε αυτό το κείμενο. Σας διαβεβαιώ πως πήγε… σφαίρα. Ίσως γιατί εκφράζει απόλυτα αυτό που πιστεύω, ότι στο «τελειότερο πολίτευμα» παίρνουμε πάντα ό,τι ακριβώς μας αξίζει.