Με τον αθλητισμό δεν χτίζεις χαρακτήρα, τον ανακαλύπτεις

Ήμουν ούτε λίγο ούτε πολύ 10 χρονών όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να ασχοληθώ με τον στίβο (και λέω ανακοίνωσα γιατί ήμουν αποφασισμένη ότι θα το κάνω πάση θυσία με το πείσμα που διακατέχει ένα μικρό παιδί). Έτσι κι έγινε. Δεν ζήτησα κάτι παράλογο, άλλωστε ήδη η γυμναστική ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο. Όχι επειδή αποτελούσε ώρα διαλείμματος όπως έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι, αλλά γιατί εκεί ίσως και ενστικτωδώς ήξερα ότι διέθετα κάτι παραπάνω από τους άλλους.

Ο αθλητισμός αποτελεί ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί και τώρα στα 23 μου χρόνια συνειδητοποιώ και πόσο μεγάλο σχολείο είναι. Πόσο βοηθάει στην αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων της καθημερινότητας και όχι μόνο.

Γι’ αυτό ένιωσα την ανάγκη (από προσωπικά μου βιώματα) να γράψω απευθυνόμενη κυρίως στους γονείς που ίσως έχουν ενδοιασμούς για όλα όσα μπορεί να προσφέρει σ ένα παιδί που θέλει πραγματικά να ασχοληθεί.

Επιμένω στη μικρή ηλικία διότι τα θεμέλια και οι βάσεις μπαίνουν νωρίς και δύσκολα αλλάζουν. Έτσι λοιπόν ο αθλητισμός…

1. Βοηθάει το παιδί να αναπτύξει μια ισχυρή προσωπικότητα και να αντιληφθεί πλήρως την έννοια των λέξεων υπομονή, επιμονή, προσπάθεια, επιβράβευση.

2. Μαθαίνει την αυτοπειθαρχία και τον προγραμματισμό αφού για να συνδυάσει κανείς πολλά πράγματα μαζί χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα ακολουθεί πιστά.

3. Ανακαλύπτει σιγά σιγά τον εαυτό του, τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία και ακονίζει το μυαλό.

4. Αντιλαμβάνεται το σωστό τρόπο ζωής, δηλαδή τις υγιείς συνήθειες πχ. ποιες τροφές σου κάνουν καλό και ποιες όχι, γιατί δεν πρέπει να καπνίζουμε κλπ.

5. Μαθαίνει να αγωνίζεται για να αποκτήσει κάτι πχ ένα μετάλλιο, μαθαίνει την έννοια του «θυσιάζω τώρα για να αποκομίσω μετά’» και αντιλαμβάνεται τι πάει να πει «βάζω στόχους και προσπαθώ να τους πετύχω’».

6. Κοινωνικοποιείται αφού έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, ενώ συγχρόνως βιώνει τον συναγωνισμό και τον υγιή ανταγωνισμό.

7. Μαθαίνει να κερδίζει και να χάνει αντίστοιχα, να πέφτει και να ξανασηκώνεται. Προσαρμόζεται με το αίσθημα τόσο της νίκης όσο και της ήττας.

Αν παρατηρήσετε σε όλα τα παραπάνω έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές τη λέξη «μαθαίνω» και εκεί που την έχω αντικαταστήσει με κάποια άλλη, πάλι ταιριάζει. Στο σχολείο μαθαίνεις, στον αθλητισμό μαθαίνεις, άρα ο αθλητισμός είναι σχολείο.

Το σημαντικό είναι ένα παιδί να έχει ερεθίσματα και φυσικά να μην υπάρχει πίεση. Η καταπίεση δημιουργεί απωθημένα που θα βγουν πολύ αργότερα. Μη νομίζετε ότι ένα παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει – διαισθανθεί τι είναι καλό για εκείνο ή ότι δεν έχει αντίληψη.

Σίγουρα χρειάζεται κατευθύνσεις και προστασία, όμως χρειάζεται να ακούγονται και οι επιθυμίες του.

Κλείνοντας δοκίμασα να… αποκρυπτογραφήσω τη λέξη αθλητισμός σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω. Δοκιμάστε το κι εσείς, έχει ενδιαφέρον.

[dropcap style=”circle” title=”Α”]ποφασιστικότητα

 

[dropcap style=”circle” title=”Θ”]έληση

 

[dropcap style=”circle” title=”Λ”]ογική

 

[dropcap style=”circle” title=”Η”]ρεμία

 

[dropcap style=”circle” title=”Τ”]ύχη

 

[dropcap style=”circle” title=”Ι”]κανότητα

 

[dropcap style=”circle” title=”Σ”]τόχος

 

[dropcap style=”circle” title=”Μ”]αχητικότητα

 

[dropcap style=”circle” title=”Ο”]μαδικότητα

 

[dropcap style=”circle” title=”Σ”]κοπός

 

Όπως δεν γεννήθηκαν όλοι επιστήμονες έτσι δεν γεννήθηκαν και όλοι αθλητές. Ωστόσο το ένα δεν αναιρεί το άλλο, απλώς κάποια στιγμή επιλέγεις. Τι γίνεται όμως όταν ένα παιδί εξελίσσεται και φτάνει στο επίπεδο του πρωταθλητισμού; Τι αλλάζει στη ζωή του; Αυτά θα τα πούμε στο δεύτερο μέρος, σύντομα…