Ποδόσφαιρο: Γιατί το λένε Βασιλιά των Σπορ;

Μάιος 2008. Λίγες ώρες πριν το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής. Η άνοδος είναι εξασφαλισμένη, όμως δε μας αρκεί. Με νίκη στεφόμαστε πρωταθλητές. Η διαίσθησή μου δεν μπορεί να κάνει λάθος. Άλλες φορές ίσως. Όχι όμως σε αυτόν τον αγώνα. Ενός αγώνα που χρειάζεται αποφασιστικότητα για να κερδηθεί. Φτάνω πρώτος στα αποδυτήρια λόγω ανυπομονησίας. Έχω εκτίσει την ποινή μου στους τρεις αγώνες που έχουν προηγηθεί και αν έχεις παίξει μπάλα το ξέρεις, η ανησυχία είναι μεγαλύτερη από την εξέδρα παρά μέσα στο γήπεδο. Οι συμπαίκτες μου αρχίζουν να καταφτάνουν. Διαβάζω στα μάτια τους την αισιοδοξία για την έκβαση του αγώνα. Υπάρχει προσδοκία για το εναρκτήριο σφύριγμα και πίστη για τη νίκη που θα δώσει τον τίτλο.

Ο κόουτς παρατηρεί. Είμαι βέβαιος πως είναι ικανός να κάνει ακόμα και κάποια αλλαγή της τελευταίας στιγμής αν δει τρόμο στα μάτια κάποιου συμπαίκτη μου ή απαισιοδοξία για τη συνέχεια. Είναι στη φιλοσοφία του άλλωστε. Θέλει θάρρος και αποφασιστικότητα. Έρχονται οι αντίπαλοι. Εκτός από κάτι «γεια» και «καλώς ήλθατε» υπάρχει αμηχανία. Είναι και αυτή η καχυποψία βλέπεις που μας παίζει «εκείνος ο περίεργος διαιτητής του πρώτου γύρου». Υπάρχει όμως και εκτίμηση. Οι αντίπαλοι είναι άλλωστε αήττητοι για έναν ολόκληρο γύρο. Ετοιμαζόμαστε, ο κόουτς κάνει μια μίνι έκπληξη στο βασικό σχήμα. Ε και; Δεν υπάρχουν περιθώρια μίσους για κανένα συμπαίκτη. Είμαστε έτοιμοι.

Βγαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο. Υπάρχει ενθουσιασμός εντός και εκτός γηπέδου. Μας μαζεύει όλους ο πιο έμπειρος όλων. Γινόμαστε μια γροθιά. Μιλάμε για τόλμη, αλτρουϊσμό, πάθος, εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας. Το παιχνίδι ξεκινάει ιδανικά. Προκαλούμε αιφνιδιασμό του αντιπάλου με την ορμή που μας δίνει η έδρα και… 1-0. Στον πάγκο και στην κερκίδα η ικανοποίηση είναι διάχυτη. Η έκπληξη είναι εμφανής στον αντίπαλο τερματοφύλακα, που πριν καταλάβει τί έχει συμβεί και ηρεμήσει, βλέπει να γίνεται το 2-0. Τί ευτυχία, τί χαρά, τί αγάπη νιώθουμε εκείνη τη στιγμή για τον Βασίλη, τον Μανώλη, τον Γιάννη ή όποιον άλλο έχει βρει δίχτυα. Δεν έχει σημασία. Το σκορ είναι το μόνο που μετράει.

Πρέπει να μείνουμε λογικοί και πειθαρχημένοι, σκέφτομαι. Ιδιαίτερα οι μικροί. Πρέπει να οδηγήσουμε τον αντίπαλο στην απελπισία, στον αναβρασμό. Αρχικά το καταφέρνουμε, κάνοντας το 3-0. Η επανάληψη όμως είναι διαφορετική. Ο αντίπαλος βγάζει χαρακτήρα, θυμό. Ο φόβος, ο εκνευρισμός και η απογοήτευση του πρώτου 45λεπτου μετατρέπονται σε αντίδραση. Μειώνει σε 3-1. Έπειτα σε 3-2. Υπάρχει φόβος στην ομάδα, κυρίως στους πιο άπειρους. Όμως το σφύριγμα της λήξης φέρνει τη λύτρωση.

Η αλληλεγγύη έχει δώσει τη νίκη. Η εμπιστοσύνη και οι καλές σχέσεις, μας έχουν κρατήσει ενωμένους στη δύσκολη στιγμή. Είμαστε πρωταθλητές. Εννιά μήνες προσδοκίας έχουν φτάσει στο τέλος τους. Όχι δεν έχουμε κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τη χαμηλότερη κατηγορία της Αθήνας. Όποιος έχει παίξει μπάλα όμως, το είπαμε, καταλαβαίνει. Είναι αυτά τα συναισθήματα που έχει ζήσει και ο ίδιος, είτε λίγες, είτε πολλές φορές. Αν όχι, τότε συνεχίζοντας το κορυφαίο σπορ κάποια στιγμή θα τα ζήσει.

Γιατί όμως κορυφαίο; Μπορείς να απαριθμήσεις τουλάχιστον 35 συναισθήματα που ανέφερα παραπάνω. Υπάρχουν κι άλλα, που πίστεψέ με, προλαβαίνεις να τα νιώσεις σε λιγότερα από 90 λεπτά. Γι’ αυτό και το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ.

Αν έχεις παίξει μπάλα, θα καταλάβεις…