Το 1977, σε ηλικία εννέα ετών, αποφάσισα σε μια… καρμική στιγμή εισόδου στο γήπεδο του Πανιωνίου Γ.Σ.Σ. ότι θα τρέχω και θα γίνω αθλήτρια του στίβου. Τότε βέβαια τρέξιμο θεωρούσα τα 100 μέτρα. Και δεν ενθουσιαζόμουν καθόλου μέχρι τα δεκαοχτώ μου όταν έπρεπε να τρέχω μισάωρα, τα οποία θεωρούσα απίστευτα μεγάλα σε διάρκεια.
Τελικά, μέχρι τη λήξη της αγωνιστικής μου σταδιοδρομίας το 2005, είχα αποδεχτεί το τρέξιμο μεγαλύτερης διάρκειας ως 75’ και λόγω αγωνίσματος βέβαια (800μ. και 1500μ.), αλλά άρχισα συχνά να το απολαμβάνω. Είχα αρχίσει επίσης μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας να νιώθω ενίοτε εκτός από αθλήτρια – πρωταθλήτρια και δρομέας. Θα μου πείτε, ποια η διαφορά; Τεράστια, παρόλο που το κύριο εσωτερικό κίνητρο του πρωταθλητισμού για μένα ήταν η απόλαυση της διαδικασίας και η προσδοκία της συνεχούς βελτίωσης μέσα από την οριοθέτηση όλο και υψηλότερων στόχων.
“Για να γίνεις δρομέας, εστίασε την προσοχή σου ΜΟΝΟ στο πρώτο βήμα που είναι μπροστά σου. Είναι το πιο δύσκολο αλλά και το μόνο που έλέγχεις.
Θα ήταν μεγάλη υποκρισία εκ μέρους μου να μην αναφέρω τη μεγάλη πίεση που υπήρχε, πάλι κυρίως από μένα την ίδια, στο να αποδίδω πάντα καλά. Το γεγονός αυτό με περιόριζε ίσως στο να αφήνω τη σκέψη μου ελεύθερη όταν έκανα τα τρεξίματα μεγάλης διάρκειας και να επικεντρώνεται περισσότερο σε χρόνους, ρυθμούς, στην παρούσα φυσική μου κατάσταση, στο άγχος του να βγει καλά η προπόνηση…
Φυσικά υπήρχαν μέρες που δεν αγαπούσα το τρέξιμο…
Τώρα, 37χρόνια αργότερα, αρέσκομαι να δηλώνω ότι είμαι δρομέας, το οποίο για μένα σημαίνει ότι όποτε μπορώ αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, όπως ουσιαστικά έκανα και στα χρόνια του πρωταθλητισμού. Τώρα βέβαια, ο μόνος κριτής είμαι εγώ.
Τώρα αγαπώ να τρέχω γιατί:
1. Παρατηρώ και απολαμβάνω τον περιβάλλοντα χώρο και όλες τις μυρωδιές και τους ήχους.
2. Αποφορτίζομαι από το άγχος της καθημερινότητας και οποιεσδήποτε διενέξεις. Νιώθω πάντα καλύτερα μετά το τρέξιμο από ότι πριν ξεκινήσω.
3. Νιώθω υγιής, νεότερη, ακμαία, δυνατή αλλά και λίγο πιο αδύνατη (στα κιλά).
4. Είναι ο δικός μου προσωπικός χρόνος να οραματίζομαι, να σχεδιάζω, να προγραμματίζω, να ψυχαναλύομαι.
5. Όταν τρέχω με καλή παρέα είναι δύο σε ένα, socializing and fitness.
6. Νιώθω ότι κατάφερα κάτι σημαντικό, μια και δεν είναι πια τόσο εύκολο όσο παλιότερα.
7. Έμαθα να συμβιβάζομαι έστω και δύσκολα με το πέρασμα του χρόνου και την αναπόφευκτη φθορά που επιφέρει στο σώμα και αποδέχτηκα ότι το «πιο αργά» δεν σημαίνει και χειρότερα.
8. Γιατί ακόμα και όταν το «μισώ», γιατί δεν νιώθω καλά την ώρα που τρέχω και αγκομαχάω, με έχει μάθει να υπομένω και να προσπαθώ για να είμαι καλύτερα την επόμενη φορά.
9. Γιατί μια «καλή μέρα» με κάνει και τώρα να νιώθω υπέροχα.
10. Δεν είναι πια δεδομένο, είναι δώρο.
Δεν είναι αρκετοί οι λόγοι για να αγαπήσεις κι εσύ το τρέξιμο;